Greetje van de bakker

  De jeugd van tegenwoordig, altijd een leuke kreet. In de jaren 60 vonden ze de jeugd ook vreemd, en iedereen die toen jong was, vind nu iets van de jeugd van tegenwoordig. Dat is gelukkig van alle tijden. Net als de pubers thuis, kun je de puberwerknemers ook wel eens achter het behang plakken, maar geld dat ook niet voor de oudere jongeren? Maar wat zijn ze leuk en wat geniet ik van ze! We hebben toevallig net weer een hele leuke “nieuwe ploeg” en toen daar de advertentie voor op facebook kwam hoorde ik van meerdere ex-werknemers; wat leuk! Ik zou zo weer solliciteren gewoon omdat ik altijd veel plezier in m’n werk bij jullie gehad heb. Dat is toch een groot compliment? Meiden van vroeger die nu mooie grote mensen banen hebben, moeder zijn, waren ook ooit 15 en zaten met knikkende knietjes voor mij te solliciteren en vonden het toen ook heel spannend. En wat groeien ze daarvan! Van hun baantje bij de bakker. Samen werken, omgaan met mensen, verantwoordelijkheden, goed je best

  Dat wij ondernemers veel ballen hoog houden weten we nu wel. Ook weten en kunnen we veel, ik heb verstand van bakken, verkopen, marketing, personeelszaken, beetje financiën maar ik kan ook best klussen in de winkels en ook de grootste bus inparkeren lukt mij prima. Dit heb je allemaal ooit geleerd uit een boek, of gewoon gedaan of geoefend. Ik kan ook veel niet, of ik kan het wel maar ben er niet goed in, of ik heb anderen nodig om even een spiegel voor te houden hoe het anders kan. Om uit de vicieuze cirkel te komen waar je denkwijze of gevoel in zit. Advies, coaching, maar soms ook een goed gesprek met iemand. Allemaal dingen die mij en mijn zus helpen om vooruit te blijven gaan. Om onszelf op het rechte pad te houden, of soms een ander pad op te sturen. Wij laten ons graag adviseren voor wetenschap en voor inspiratie. Maar uiteindelijk is het aan ons om met die wetenschap iets te doen in ons bedrijf. Want de adviseur of coach helpt je maar uiteindelijk is het wat je er zel

  Als MKB ondernemer heb je niet overal afdelingen voor dus doe je bijna alles zelf. De werkdagen zijn lang, maar als je leuk werk hebt is dat niet erg. En de veelzijdigheid is waarom je ervoor hebt gekozen te ondernemen.   Naast dat mega veelzijdige takenpakket is het zijn van werkgever een vak apart. Dat is hele verantwoording, die mij niet altijd gemakkelijk af gaat. En ik gok dat ik niet de enige ben.   De regeldruk is hoog, de verwachtingen van de mensen steeds hoger, de verwachtingen van de wetgever nog hoger.   Is er een medewerker ziek? Het kost tijd, vervangen, begeleiding, voldoen aan wetten, maar het kost ook geld. Geld wat net als bij gewone mensen ook niet oneindig op de kast ligt, net als tijd. Want nee, de ziektewet bestaat niet dat is gewoon de knip van jouw werkgever, jouw mens.   90 % van de werkgevers hebben als doel hun medewerkers lang te behouden voor hun bedrijf. Maar soms zijn er momenten dat je afscheid van elkaar moet nemen door een gebeurtenis

  Ik werkte aan de actieplanning en zag dat het bijna vrouwendag is. Op 8 maart voor wie het interesseert. Ergens maakt mij dat altijd een beetje boos. Hoezo hebben wij dat nodig? Maar tegelijkertijd besef ik dat het nog steeds nodig is. Het is echt nog niet zo lang geleden dat vrouwen geen stemrecht hadden en dat de arbeidsovereenkomst van rechtswege ophield als je trouwde. Want dan werd je huisvrouw, werd er voor je besloten. Nog steeds is er ongelijkheid. Op heel veel plekken in Nederland en daarbuiten mogen vrouwen niet zelf beslissen en niet doen wat ze zelf willen. Of erger nog: ze denken zelf dat ze dat niet kunnen of mogen. Want vaak is het ook de eigen mindset die ervoor zorgt dat we niet alles uit het leven halen wat we zouden willen. Mijn zus en ik vinden wat wij doen heel normaal. Wij hebben ons bedrijf en werken daar elke dag keihard in en aan. De vraag komt steeds minder, maar is er nog steeds: ‘Hebben jullie geen broer?’ Wij zeggen dan altijd: ‘Helaas, onze pa en ma

  De eerste column van een nieuw jaar, en altijd in het nieuwe jaar ben ik even aan het zoeken. Zoeken naar leuke plannen, zoeken naar een goeie indeling qua acties en alle doelen, projecten en taken. Want je wil altijd vandaag alles veranderen wat je het afgelopen jaar weer geleerd hebt. Maar zo werkt het niet… Dit jaar begon het opnieuw beginnen ook een paar weken later dan dat we dat normaal doen. Sinds maart waren we de dans nog ontsprongen maar nu was huize Dekker-Gutter ook aan de beurt met Corona. En dan zit je daar, eerst vol plannen die we in huis gingen aan pakken. “als we toch thuis zitten” maar al gauw werden we allebei echt wel heel ziek en deden we dus helemaal niets meer. Inmiddels voel ik mij weer een heel stuk beter. Maar het lijkt wel of mijn hoofd nog niet helemaal bij is met de rest van mijn lijf. Mijn concentratie is slecht en ik kan geen twee dingen tegelijk of hele nieuwe dingen verzinnen. En dat is lastig als je een column moet schrijven… deze week een paa

 Valentijn kreeg ik als thema voor deze editie, zover kan mijn geest nog niet vooruit. Eerst maar eens letterlijk naar de balans. Zakjes tellen in Januari. Maar ook de balans opmaken van het afgelopen jaar.   Toen we de zakjes telden begin 2020 wist niemand wat hij nu wist, en stond iedereen nog anders in het leven. Want hoe dan ook, dit jaar heeft iedereen verandert.   Minder vrijheid, overal over nadenken, bewust zijn van je gezondheid, maar ook een mooie andere vorm van verbondenheid een nieuwe creativiteit en genieten van de dingen die wel konden. Ik denk dat ik net als velen niet meer weet hoe we ook al die feestjes en evenementen er nog even bij deden “vroeger”   In de eerste golf publiceerde Bakkerswereld dat het “goed” was voor de bakker. Ik dook er meteen bovenop, want hoezo goed? Dit was vreselijk, kostte tonnen energie, discussie met klanten, bange medewerkers, hogere kosten en zorgelijke omzet, 24/7 zorgen,  een grote ellende. Dat was voor niemand goed daar kon

  Mijn zus en ik zoeken hem ook al jaren. Hij moet ergens in je bedrijf staan, maar waar?   Ons bedrijf is goed geautomatiseerd, we registeren en rekenen veel. We hebben op elke tweede van de maand de verlies en winstrekening en toch kunnen we de pot met goud nog niet vinden.   Dat die pot, zelfs voor geautomatiseerde bedrijven, lastig te vinden is, is niet zo gek. We kopen een grote hoeveelheid verschillende ingrediënten in, produceren honderden producten, hebben een logistiek apparaat waar een gemiddeld koeriersbedrijf jaloers op is, hebben een winkelketen op zich. En in al die bedrijfjes in je bedrijf moet je meten, sturen en weten. Niemand is inkoper, bakker, retailer, HRM specialist, logistiekwonder en accountant tegelijk. Maar de noodzaak is er wel.   En zo glippen in al dat dagelijkse geweld de euro’s vaak als bloem door je vingers en waait het zo weg.   Maar dat is geen reden om nooit te stoppen met zoeken naar jouw pot met goud. Goede automatisering en vooral g

  Streek- en seizoensproducten zijn hip, maar helaas is de prijs nog vaak bepalend en dat gaat zelden samen. Als streek- én seizoensproduct maken wij een appeltaart, met appels van boer Dirk uit de Beemster. Toen ik hem de eerste keer belde om te vragen of hij wilde leveren, zei hij: ‘Nee hoor, daar begin ik niet aan’. Hij dacht dat ik een retailer was die voor de laagste prijs ging. Via via werd het ijs gebroken, doordat Dirk verteld werd dat ik ook maar ‘gewoon van de bakker’ was en zo begon onze samenwerking. Dirk zorgt het hele jaar met liefde voor zijn appelbomen en als hij mazzel heeft is zijn oogst goed. Mijn vader is gepensioneerd, maar één van zijn taken is nog appels halen bij Dirk. Ze drinken een kopje koffie en de appels gaan mee naar Monnickendam. Daar brengt hij ze bij de sociale werkvoorziening en worden ze met liefde geschild. Vervolgens brengt mijn vader ze weer naar de bakkerij, waar onze banketbakkers ze verwerken in de beste appeltaart van Nederland. Ergens zo

Toch wel vereerd schrijf ik mijn eerste column voor Bakkerswereld. Vaker gaf ik mijn mening, altijd netjes, nooit schreeuwen, maar wel duidelijk. Leuk dat dat niet onopgemerkt is gebleven. Ik denk dat veel mensen dat veel vaker zouden moeten doen. Ik vind dat zo belangrijk! Zeg het, dan kan ik of iemand er iets mee, dan bereik je er misschien iets mee. Zouden ze in Den Haag de Bakkerswereld lezen? Ik ben Greetje Dekker Gutter, getrouwd met John, en samen met mijn zus eigenaar van Bakkerij Kees Gutter, het familie bedrijf wat Opa en Oma begonnen zijn. Zus en ik zijn geen bakker maar we weten allemaal dat er veel meer komt kijken bij het runnen van een bakkerij. Verwacht in mijn column dus geen mening over bloemkwaliteit en over de toekomst van bakken met elektrische ovens, want je moet alleen een mening hebben over iets waar je ook echt iets van weet. Arbeidsrecht, personeelszaken, streekproducten, kostprijzen, hoe krijg je het verhaal van je bedrijf vertelt, de consument, vakmens

  Onze productieleider, onze steun en toeverlaat, gaat ons verlaten. Hij nadert de 60 en vindt het voor zijn belastbaarheid en leeftijd beter om overdag bij een collega bakker te gaan werken. En wat ben ik blij voor hem! Ik vind het zo knap als mensen iets loslaten om iets te gaan doen wat beter voor ze is en waar ze het weer net zo fijn kunnen hebben. Maar is het wel netjes om je werkgever, waar je al 26,5 jaar werkt, te verlaten voor een baan bij een bakker om de hoek? Natuurlijk wel! Je bent niemands eigendom en mag dus doen wat je wilt. Iedereen mag loslaten, niemand hoeft iets te doen ‘omdat het verwacht wordt’. Ook wij moeten nu loslaten. In de eerste plaats onze Andre, maar ook alle processen die we al jaren doen zoals we ze doen. In de huidige arbeidsmarkt zijn sollicitanten schaars, maar ik ben ervan overtuigd dat overal een oplossing voor is. Zolang je dingen niet wilt blijven doen zoals je ze altijd deed. Dat laatste geldt niet alleen voor bakkers, maar ook voor veel a