Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Ik heb je luier nog verschoond

​ Iedereen die in een familiebedrijf is opgegroeid kent deze opmerking wel. Meestal lief bedoeld maar  soms ook een beetje als steek onder water om te laten weten dat degene langer meeloopt dan jij.  Voor de beeldvorming is het een leuk gezegde. Maar het zegt niets, en kan soms in de weg zitten,  deze overtuiging dat jij meer ervaren bent of langer meeloopt. Want wat bedoel je ermee? Het zegt  alleen dat iemand jonger is. En niet meer dan dat. Ik dacht eraan toen ik een paar weken geleden in de auto zat naar een afspraak met Rianne. Zij  werkt alweer jaren in het transportbedrijf van haar familie en ik ken haar nog van toen zij “klein”  was. Ze solliciteerde als 15-jarige puber bij mij in de winkel. Ze kwam op de fiets met krukken in haar  handen aan, want ze had iets gekneusd, maar ze kwam toch. Niet afbellen en ze zei; ik kan ook  gewoon meteen beginnen hoor. Ik verzin wel een oplossing. Je begrijpt; ik dacht meteen die Rianne  die komt er wel.  Jarenlang werkte ze bij ons, en ze sto
Recente posts

Pas jij wel in het juiste hokje?

Heel erg vroeger toen we nog sms’ ten had ik altijd een peperdure telefoonrekening. Ik sms’te met alle medewerkers wie er kon werken. Lang leve app zeggen we maar. In die tijd konden kinderen abonnementen afsluiten met 1000 sms jes gratis en bij mijn zakelijke abonnent was dat niet mogelijk. Ik snap het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik paste niet in het goede hokje denk ik. Nu jaren later voel ik mij hetzelfde als het gaat om financieringen. Oversluiten, aanbouwen, uitbouwen, scheiden, ook ondernemers hebben een privé leven weer nog wel eens wat gebeurt. Maar wat zijn we anders dan onze werknemers! Ik denk dat ze voor “ ons soort” gewoon nog geen hokje verzonnen hebben.  Als je een salaris strook van een werkgever hebt, met en werkgeversverklaring erbij. Dan ga je met de bank in gesprek en krijg je je hypotheek als je inkomen het toelaat. En klaar is Kees.  Maar als je ondernemer bent .. o wee! Dan telt dat salaris niet wat je jezelf elke maand kunt uitkeren, al jare

Morgen kan alles anders zijn

Het leven is onvoorspelbaar en je weet nooit hoe het loopt, als je daar rekening mee houd valt het altijd mee. En zelfs al valt het allemaal wel heel erg tegen, dan ook komen er daarna weer mooie nieuwe dingen. En als het allemaal tegen valt .. dan zie je dingen ook weer anders. Ik ben bijvoorbeeld nu extra blij dat we altijd onze concurrenten als collega’s hebben gezien. Aardige mensen, hardwerkend net als wij zelf, die het beter proberen te doen als wij. En wij natuurlijk beter dan hen. Want uiteindelijk vecht je allemaal voor je eigen toko. Dat is wat je passie, je levenswerk is. Je gaat geen brood halen bij de concurrent, en je stuurt de klant er niet heen voor wat je zelf ook hebt. Je deelt ook zijn vacatures niet, want je bent ook niet gekke Gerrit. Maar je loopt elkaar niet voorbij en je bent er voor elkaar als het nodig is, met sommigen drink je zelf af en toe eens koffie en heb je nog een betere klik.  Je bent je daar niet per se bewust van tot met moment komt waarop je eigen

De Dorpswinkel

Vorig jaar sloot onze laatste dorpswinkel (Rikkies Ilpendam) waar wij leverden de deuren, in de jaren 80/90 had onze vader er nog een tiental als klant. De meesten gesloten omdat de ondernemer met pensioen ging. Altijd hard gewerkt en zuinig geleefd. Huis afgelost en een loods of winkel om te verhuren dus dan kon dat gelukkig wel. Overname was niet mogelijk. Als er al een opvolger zin in had om 6 dagen in de week 50 weken per jaar in de dorpswinkel te staan, bleek het economisch niet meer haalbaar als je en pand moest huren of kopen. Ook was het klantenbestand veranderd en lieten de meeste dorpelingen de boodschappen bezorgen. Of erger nog; ze brachten en haalden hun pakketten, gebruikten de pin of OV chip automaat of kochten een kraslot. Daar verdient de dorpswinkel net niks aan. Als de winkelier echt mazzel had haalden klanten doodleuk een pakket van de online wijnboer bij je op terwijl jij een schap vol wijn had. Maar kennelijk niet de goeie soort?  Begrijp mij niet verkeerd ik ben

Ook aardige mensen gaan failliet

  Geloof mij, failliet gaan is een hele toestand. Ik zou het je niet aanraden .. maar als het moet, doe het dan wel. Failliet gaan is een bedrijfseconomische beslissing die je neemt als je alle stenen omgedraaid hebt, alle dubbeltjes en kwartjes opnieuw heb geteld, en tot de conclusie komt dat je bedrijf niet meer financieel gezond genoeg is om een goede toekomst tegemoet te gaan.     Maar de afgelopen weken heb ik ook gemerkt dat failliet gaan nog maar al te vaak word vastgeknoopt aan draken van ondernemers, die overal een zooitje van maken, niet te vertrouwen zijn, en een spoor van ellende achter laten. Of aan mensen die al jaren aan het trekken zijn aan een dood paard met alle ellende in financi ë le en emotionele zin voor zichzelf en hun omgeving.    De eerst genoemde ondernemer valt wat mij betreft onder de slechte mensen en die hou je altijd en overal. Daar hebben we het maar niet over. De tweede ondernemer bewonder ik om zijn of haar doorzettingsvermogen, als dat de reden is. Wa

Speciaal zijn is niet makkelijk

Het thema van dit nummer van Bakkerswereld is ‘vegan’. Voor mij is dat een lastige productgroep. Net als glutenvrij, koolhydraatarm, suikervrij en wat er nog meer aan speciale wensen is. Maar eigenlijk zijn die wensen niet zo speciaal. Ik vind dat deze productgroepen er inmiddels ook gewoon bij horen, want mensen maken een keuze voor het een of het ander en dat is helemaal niet raar. Maar is het dan ook niet raar dat wij het niet kunnen bieden? Als bakkerijspecialist voel ik me namelijk altijd een beetje schuldig als ik een klant geen keuze in vegan kan bieden. Dienstverlenend als we zijn vind ik het eigenlijk wel horen. Maar ik weet ook dat het maken van écht lekkere veganproducten een vak apart is. Het vergt een andere werk- en denkmethode dan je vroeger op school leerde. Ik durf zelfs te zeggen dat je deze producten alleen echt lekker kan maken als je het ook tot in je tenen voelt. Alleen dan maak je top veganproducten en kun je het ook zo verkopen. Toch hoef ik mij niet schuld

Samen is het toverwoord

Werknemers zijn net mensen. Je kunt ze niet zo maar loslaten en denken: ‘het komt wel goed’. Je moet voor ze zorgen. En als je beter voor ze zorgt, komen ze vaak ook beter terecht. Paula was onlangs 30 jaar bij de zaak. Ze begon op haar zestiende en we zijn samen groot geworden. Ze heeft nog steeds geen gouden horloge van ons gehad en ook haar salaris is gewoon. Ze krijgt ook gewoon haar vrije dagen en komt op de fiets naar haar werk. Niets meer en niets minder. Laten we het zo zeggen: ze is niet bij ons voor het grote geld.  Natuurlijk werkt niemand voor niks, laat dat duidelijk zijn. Dus dat het salaris goed en netjes geregeld is, is een voorwaarde. Maar er moeten meer redenen zijn om zo lang te blijven, want anders was Paula allang weggeweest. Nu ben ik er van overtuigd dat we in deze arbeidsmarkt, waarin de tekorten groot zijn, niet alles op kunnen lossen met goed werkgeverschap. Want de werknemers zijn er gewoonweg soms niet. Maar je maakt met goed werkgeverschap wél de mee